O tym, że jesteśmy dziećmi (dla naszych rodziców chyba do końca życia – ich lub naszego, bo i tak bywa, niestety – zawsze), często zapominamy. Zawsze wydaje nam się, że gdy dorastamy, osiągamy dorosłość, hucznie obchodzimy swoje osiemnaste urodziny, dostajemy dowód, idziemy na studia czy do pracy, zakładamy rodziny, mamy dzieci, to jesteśmy już DOROŚLI. Wielu rodziców na tym poprzestaje. „Jestem dorosły. Jestem rodzicem. Ma być tak, jak ja chcę. To ja mam rację, bo… jestem dorosły”. Ale czy na pewno?
Kiedy się tak dokładnie temu przyjrzeć, tacy dorośli to my znów nie jesteśmy. Przypomnijcie sobie, ile razy bawiliście się ze swoimi dziećmi, jak… dzieci? Ile razy chcieliśmy z naszymi dorastającymi córkami czy synami rozmawiać jak równi z równymi? Ile razy chcieliśmy czuć, że oni czują, że ich rozumiemy, że odwrotnie?… Ile razy będąc już dorosłymi pomyśleliśmy „Kurczę, ja to się właściwie czuję na 20 lat, a mam 35”? I to jest piękne! Bo fajnie jest zachować w sobie dziecko. Tak długo, jak tylko się da. Mieć ten swój bagaż doświadczeń, który przecież każdy gromadzi wraz z upływającym czasem. Ale też zachować w sobie tę dziecięcą beztroskę i radość życia. To bardzo trudne. Ale nie niemożliwe. Wręcz przeciwnie – wystarczy tylko chcieć i pracować nad sobą.
Jak obudzić w sobie dziecko? Sposobów jest wiele. Właściwie każdy jest dobry. Po prostu cieszcie się rzeczami małymi. Jak dzieci. Spójrzcie na nie, jak niewiele im do szczęścia potrzeba. I naśladujcie.
A więc… z okazji minionego Dnia Matki i zbliżającego się Dnia Dziecka życzę i rodzicom, i dzieciom, aby zawsze mieli dziecko w sobie. A jeśli nie mają, niech je w sobie jak najszybciej obudzą.
Pssst! Kochani, w ten sposób będziemy zawsze świętować 😉
